تاریخچه اینترنت: اینترنت چگونه ایجاد شد؟

تاریخچه اینترنت از باغ آبجوی روسوتی (Rossotti’s Beer Garden) در قلب سیلیکون‌ولی شروع شد. به نظر نمی‌رسد این باغ که اکنون به مسافرخانه‌ی آلپاین (Alpine Inn) تغییر نام داده است، مکان محتملی برای یک اقدام بزرگِ نوآورانه باشد. اما چهل و شش سال پیش، یک تیم کوچک از دانشمندان، یک ترمینال کامپیوتری را بر روی یکی از میزهای پیک‌نیکِ این باغ راه‌اندازی کرده و آزمایشی خارق‌العاده انجام دادند. آن‌ها ثابت کردند که ایده‌ی عجیبی به نام اینترنت می‌تواند عملی شود.

اینترنت آن‌قدر وسیع و بی‌شکل است که تصور اختراع آن سخت است. تصور توماس ادیسون در حال اختراع لامپ آسان است. زیرا می‌توان یک لامپ را در دست گرفت و به‌راحتی تجسم کرد. اما اینترنت همه‌جا هست و ما فقط تصوری از آن داریم. اینترنت مانند روح مقدسی است که با تصاحب پیکسل‌های روی صفحه‌نمایش، خود را برای ما قابل‌شناخت می‌کند، اما ماهیت آن همیشه در جای دیگری است. این ویژگیِ اینترنت باعث می‌شود که آن را بسیار پیچیده تصور کنیم. مطمئناً چیزی بسیار فراگیر و در عین حال نامرئی باید پیچیدگی‌های فنی زیادی داشته باشد، اما اینطور نیست. اینترنت اساساً ساده است و همین سادگی رمز موفقیت آن بوده است.

تاریخچه اینترنت مدیون تلاش افراد بسیاری در سراسر جهان بوده است؛ از شبکه‌ی کامپیوتری Cyclades در فرانسه و آزمایشگاه ملی فیزیک انگلستان گرفته تا دانشگاه هاوایی و شرکت زیراکس. اما خاستگاه اصلی اینترنت، بازوی تحقیقاتی وزارت دفاع ایالات متحده یعنی Arpa (سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته یا Advanced Research Projects Agency) بود که بعدها نامش به Darpa (سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته‌ی دفاعی یا Defense Advanced Research Projects Agency) تغییر پیدا کرد.

ممکن است علاقه‌مند باشید: تاریخچه برنامه‌نویسی

به‌عنوان یک پروژه‌ی نظامی، Arpa برای ایجاد اینترنت مشخصاً انگیزه‌ی نظامی داشت: ایجاد راهی برای آوردن کامپیوترها به خط مقدم. در سال 1969، Arpa یک شبکه‌ی کامپیوتری به نام Arpanet ساخته بود که پردازنده‌های مرکزی (mainframe) را در دانشگاه‌ها، سازمان‌های دولتی و پیمانکاران دفاعی در سراسر کشور به هم متصل می‌کرد. Arpanet به‌سرعت رشد کرد و در اواسط دهه‌ی 70 میلادی نزدیک به 60 نقطه را در سراسر ایالات متحده به هم متصل می‌کرد.

Arpanet اما یک مشکل بزرگ داشت: ساکن بود و بی‌تحرک. کامپیوترهای موجود در شبکه‌ی Arpanet با استانداردهای امروزی بسیار غول‌پیکر بودند و از طریق پیوندهای ثابت ارتباط برقرار می‌کردند. این سیستم برای ارتباط محققان کمبریج با منلو پارک کارآمد بود، اما برای سربازانی که قرار بود در اعماق قلمرو دشمن مستقر شوند کارایی چندانی نداشت. برای اینکه Arpanet برای نیروهای حاضر در میدان جنگ مفید باشد، باید در همه‌جا قابل‌دسترس می‌بود.

یک جیپ را در جنگل‌های کنگو، یا یک جت B-52 را بر فراز ویتنام شمالی تصور کنید. حالا این‌ها را به‌عنوان گره‌هایی در یک شبکه‌ی بی‌سیم در نظر بگیرید که هزاران مایل دورتر به شبکه‌ای از رایانه‌های قدرتمند متصل شده‌اند. این رویای یک ارتش شبکه‌ای است که از قدرت محاسباتی برای شکست اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش استفاده می‌کند؛ همان رویایی که به تولد اینترنت منتهی شد. اما تحقق این رویا مستلزم دو چیز بود. اولین مورد ساخت یک شبکه بی‌سیم بود که می‌توانست بسته‌های داده را در میان نیروهای نظامی از روش‌های رادیویی یا ماهواره‌ای ارسال کند. دومین مورد اتصال شبکه‌های بی‌سیم به شبکه‌ی سیمیِ Arpanet بود تا پردازنده‌های مرکزی چندمیلیون‌دلاری بتوانند به سربازان در میدان جنگ خدمت کنند. دانشمندان آن را شبکه‌سازیِ شبکه‌ها یا Internetworking نامیدند.

ساخت اینترنت به‌عنوان راه‌حلی برای Internetworking با چالش‌های زیادی همراه بود. ارتباط کامپیوترها با یکدیگر (شبکه‌سازی یا Networking) به‌اندازه‌ی کافی دشوار بود و ایجاد ارتباط بین شبکه‌ها (Internetworking) مجموعه جدیدی از مشکلات را به همراه داشت. تلاش برای انتقال داده‌ بین شبکه‌ها مانند نوشتن نامه‌ای به زبان چینی برای شخصی بود که فقط مجارستانی می‌دانست. برای حل این مشکل، معماران اینترنت نوعی اسپرانتوی (Esperanto) دیجیتالی را توسعه دادند؛ زبان مشترکی که داده‌ها را قادر می‌ساخت در هر شبکه‌ای منتقل شوند.

در سال 1974، دو محققِ Arpa به نام‌های Robert Kahn و Vinton Cerf طرح اولیه‌ای را ارائه کردند؛ یک پروتکل ساده اما بسیار انعطاف‌پذیر که مجموعه‌ای جهانی از قوانین را برای نحوه‌ی ارتباط کامپیوترها ترسیم می‌کرد. این پروتکل نمی‌توانست فقط برای مقطعی از زمان وضع شود و باید به‌گونه‌ای طراحی می‌شد که بتواند بر روی تعداد زیادی از شبکه‌های مجزا و حتی شبکه‌هایی که هنوز اختراع نشده بودند، کار کند. این ویژگی، سیستم را نه‌تنها منسوخ‌نشدنی، بلکه به‌طور بالقوه نا‌محدود می‌کرد. بنابراین این قوانین از یک طرف باید برای اطمینان از انتقال قابل‌اعتماد داده‌ها به‌اندازه‌ی کافی سختگیرانه وضع می‌شدند و از طرف دیگر باید به‌اندازه‌ی کافی جامع و انعطاف‌پذیر وضع می‌شدند تا بتوانند همه‌ی روش‌های مختلف انتقال داده را در خود جای دهند.

در نهایت، این قوانین به زبان اینترنت تبدیل شدند. اما قبل از هرچیز باید بارها و بارها پیاده‌سازی، اصلاح و آزمایش می‌شدند. هنوز هیچ قطعیتی در مورد ساخت ایده‌ی جاه‌طلبانه‌ی اینترنت وجود نداشت. این ایده از نظر بسیاری، حتی کسانی که در تلاش برای ایجاد آن بودند، دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید. اینترنت مانند یک آسمان‌خراش بود، در حالی که هیچ‌کس تا آن زمان چیزی فراتر از ساختمان‌های چند‌طبقه را ندیده بودند. حتی با وجود بودجه‌ی هنگفت نظامی که در طول جنگ سرد به این پروژه اختصاص یافته بود، بازهم این ایده بسیار دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید. اما بالاخره در تابستان 1976 اینترنت رسماً متولد شد.

در 27 آگوست 1976 در باغ روسوتی، هفت مرد و یک زن پشت یک میز که یک ترمینال کامپیوتر بر روی آن وجود داشت، نشسته بودند. آن زن در حال تایپ‌کردن بود و یک جفت کابل از ترمینال به سمت یک ون بزرگ خاکستری در پارکینگ کشیده شده بود. در داخل ون ماشین‌هایی وجود داشت که کلمات تایپ‌شده در ترمینال را به بسته‌های داده تبدیل می‌کرد. سپس آنتنِ روی سقف ون، این بسته‌ها را از طریق سیگنال‌های رادیویی مخابره می‌کرد. این سیگنال‌ها به یک تکرار‌کننده بر روی کوه مجاور فرستاده شده و در آنجا تقویت و بازپخش می‌شدند. این تقویت اضافی، داده‌ها را به پارک منلو می‌رساند؛ جایی که یک آنتن در یک ساختمان اداری آن‌ها را دریافت می‌کرد.

جادوی واقعی از این ساختمان شروع می‌شد. در داخل ساختمان، بسته‌های دریافتی به‌صورت یکپارچه از شبکه‌ی رادیویی به Arpanet منتقل می‌شدند. برای انجام این جابه‌جایی، بسته‌ها باید یک نوع دگردیسی را تجربه می‌کردند. آن‌ها باید بدون تغییر محتوایشان تغییر شکل می‌دادند. درست مثل آب که می‌تواند به‌صورت بخار، مایع یا یخ باشد، اما در همه‌ی این حالات ترکیب شیمیایی آن ثابت است.

در آن روز، بسته‌هایی که فقط به‌عنوان سیگنال‌های رادیویی در یک شبکه بی‌سیم وجود داشتند، کاملاً دست‌نخورده به سیگنال‌های الکتریکی در شبکه سیمی Arpanet تبدیل شده و ۳۰۰۰ مایل دورتر در بوستون، دقیقاً در قالب همان پیامی که در ترمینال روسوتی تایپ شده بودند، دریافت شدند. این اودیسه‌ی بین‌شبکه‌ای، پروتکل جدیدی بود که توسط Robert Kahn و Vinton Cerf تهیه شد. دو شبکه یکی شدند و ایده‌ی دور‌ از دسترس اینترنت تحقق یافت. اما همیشه کارهای بیشتری برای انجام دادن وجود دارد. بنابراین به‌محض اینکه آن‌ها دو شبکه را به هم متصل کردند، کار بر روی سه شبکه را آغاز کرده و کمی بیش از یک سال بعد، در نوامبر 1977 به آن دست یافتند.

محققان Arpa هرگز تصورش را هم نمی‌کردند که ایده‌ی نظامی آن‌ها، زمانی شکل غیرنظامی و تجاری به خود بگیرد. آنچه اینترنت را به یک موضوع مهم و جدی تبدیل کرد، انعطاف‌پذیری آن بود. اینترنت که چهل و شش سال پیش، هزاران کلمه را از خلیج سانفرانسیسکو به بوستون منتقل کرد، امروز قادر است طیف وسیع‌تری از داده‌ها را در چند میلی‌ثانیه بین میلیاردها دستگاه منتقل می‌کند. اینترنت نه‌فقط یک دستاورد فنی عظیم، بلکه یک تصمیم طراحی بی‌نظیر بود که با در نظر گرفتن فناوری‌هایی که در آن زمان وجود نداشتند طراحی شد تا بتواند در هر جایی اجرا شده و با هر دستگاه، شبکه و داده‌ای کار کند.

اینترنت مانند یک فضای یکپارچه و واحد به نظر می‌رسد. اما این تصور اشتباه است. اینترنت از شبکه‌های بسیار بسیار زیادی تشکیل شده است. وقتی چیزی را در Google جست‌و‌جو می‌کنید، داده‌ها قبل از رسیدن به شما باید از چندین روتر مختلف عبور کنند. با این وجود اینترنت یک بافنده‌ی ماهر است که اتصالات و گره‌های خود را به‌خوبی پنهان می‌کند و به ما احساس یک دنیای دیجیتالی یکپارچه، بی‌کران و بدون مرز را می‌دهد. تاریخچه اینترنت چهل و شش سال پیش در دامنه‌ی کوهی در پالو‌آلتو شروع شد و از آن زمان همچنان در حال گسترش است.

منبع:

How the internet was invented, theguardian.com